آبی

دست را پایین بیاور
کسی به سوگند های معصومانه اهمیت نمی دهد
سکوتها به راحتی لگد مال می شوند
و نگاه های افسارگسیخته در پی فاخته ها گم می شوند

چشمانت را ببند و به آشوب خواب هایت بنگر
به ذکرهای فرسوده ، به تسبیح های از بند گریخته
و به اینکه همه اینها از قماش سرنوشت اند

گناه من چه بود
که به سادگی واژه ها را شعر کردم
و به آرامی عاشق لحظه های مرگ شدم

گناهم چه بود که چشمم به در خشک شد
و در پاسخ به نعره های سرخ آتش روحم خاکستر شد

مگر تقصیر من بود که مهمان ناخوانده لبخند را دزدید
و به جای مهره های آبی ساز تنهایی کوک کرد

مگر تقصیر من بود که آسمان گستاخ شد و بیابانها پرآب شدند
مگر تقصیر من بود که شگون عشق در بندهای مزاحمت آمیز گذشته مهر و موم شد.