آبی

اي كلام مقدس
طنين بي رنگت پنجره را مي لرزاند
و مهي از نفس گرمت شيشه ها را سرمست مي كند
پنجره را نمي توانم گشود
هوا سرد است
و شيدايي اين فصل وسوسه انگيز
دمت بومي ترسيم مي كند
كه انگشتانم را به اعتراف وا مي دارد
حرفي از من
نقشي از تو
و يادي از ما
اين شاهد گنگ را به كلام مي خواند
هر از گاهي از بي پرواييمان چشم مي پوشد
گاه عرق شرم مي ريزد از حرفهايمان
و گاه اشكي از اندوه
شايد به بهانه اين قطرات
مي خواهد چيزي بگويد
تا دوست بداريم نقشها را
و باز كنيم پنجره ها را
كه اين دم گرم كند خانه مان را .