تو در شيطنت چشمانم

تصوير معصومانه اي ديدي

كه بوسه ايمان بر پيشانيم زدي

و آغوشي پر از ناگفته هاي مردانه نثارم كردي

دستهايت از نواختن باز ايستاد

و بر لبانم زيباترين عاشقانه ها را سرود

قلمت با نوشتن بيگانه شد

و زمزه هايت مونسي شبانه پيدا كرد

سكوتت در قهقه هايم معنايي تازه گرفت

و لبخندت در پژواك وجودم دوباره متولد شد

اتاق خالي ات با هاشوري از بودنم پر شد

و خماري ات در عطر گيسوانم هشيارانه شيدايي ات را فرياد كرد

كه عاشقانه هايمان را فرشتگان بخوانند

و بدانند

تو همه گفته هايت را در من

و همه اعتقادم را در خود معنا كردي

تا اين چنين

قلم برقصانم

و از بودنت بگويم .