|
دوستان
۩ میوه ممنوعه
۩ قهوه تلخ ۩ بیواژه ۩ خرس سفید قطبی ۩ رویا هایمان ۩ تبسم ۩ من او ندارم ۩ دختر آبان ۩ آدمک ۩ سکوت سرد ۩ مرد بارانی ۩ هویت گمشده ۩ دلتنگ ۩ آرام ۩ شب نقره ای ۩ حیوان ۩ اسپنتمان ۩ جنون عشق ۩ زلف آشفته ۩ طلوع عشق ۩ لکنت سکوت |
![[Powered by Blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton43.gif) |
|
Monday, November 20, 2006 و من از حادثه ديدارت باز گشتم ............ سفرم به دياري غريب بود و به زيارت چشماني آشنا كه هنوز رنگ گندمزارش به محبت مي درخشيد و به بانگ پياله مست مي شد و به غزل ناگفته ها پر اشك چشماني كه هنوز نه به دروغ آلوده بود و نه به نگاهي جسور كه در فراراز پاسخها جا مي ماند در سنگ فرش كوچه ها و غرق مي شد در تاريكي شبها آخ و آخ كه به نخستينم قسم خوردم و به آخرينم توبه كه نه به تكريمت آيم و نه به تحقير خود كه ديگر نه در سكوت عاشق شوم و نه در باران ديوانه كه نه به دنبال پاسخ باشم و نه در پي تصويرهاي بيگانه من خوب فهميدم درد را در فريادهاي بي صدا و خوب ديدم ترديد را در ويرانه نگاه ها آنجا آينه ها خاك خرده اند و شمعها نيمه روشن آنجا كليساها تنهايند و رودها عاشق گناهان فرسوده اند و دلها بيقرار بخشش ملكوتش نيمكتهاي خالي است ووصالش پاييز برگ ريز مي ترسم مي ترسم از فراموشي تو و هر آنچه نامش به تقديس توست مي ترسم از تنهايي خود و هر آنچه در دستانم جا مي ماند شك مي كنم به هر آنچه دور مي شود و نا پيدا و دلتنگ مي شوم براي سكوتهاي تو ولي مي مانم مي مانم در اين حس غريب مي مانم در اين راز سر بسته مي مانم و مي دانم كه به باد اين سرزمين مي توان مومنانه عاشق شد و عارفانه عشق ورزيد. مي توان برگ برگ پاييز را به سطر سطر نوشته ها سنجاق كرد و غزل غزل به اعتراف عشق سرود. |