گاهی کسی را برای اولین یا دومین بار ملاقات می کنیم و بدون هیچ دلیلی خصوصی ترین ، حساس ترین و تنهاترین خاطرات و تجربیاتمون رو براش تعریف می کنیم

حس خوبیه ، یه جور حس سبکی ... مثل ادای دین

حس خالی شدن از حرف ها و پر شدن از سکوت شنونده

آدمها به هم اطمینان می کنند ، بدون ترس از قضاوت دیگران ، بدون خجالت از گفتن رازها

و گاهی هم به هم اطمینان نمی کنند.....

به نظر من اگه گاهی به کسی اعتماد می کنیم و احساس می کنیم میشه باهاش حرف زد اشتباه نمی کنیم

انسانها یه ناخودآگاه جمعی دارن ، برای همینه که یه روز پا میشی و بدون هیچ دلیلی احساس ناراحتی و بی حوصلگی میکنی دلیلیش را پیدا نمی کنی ولی

شاید جایی دور در سرزمینی دیگر انسانی غمگین است ، غمها و شادیها درک می شوند

با همه خصوصیات باورکردنی و نکردنی اشرف مخلوقاتن ، کاریش نمیشه کرد....