آبی

ای کاش همچون ابر بهاری تمام اشکهایم را نثارت می کردم ، که از آن سیراب شوی تا شاید در شوری اشکهایم ، تلخی لبخندم ، وسعت سکوتم و خطای عشقم مرا در می یافتی .
ای کاش تردید را در چشمانت می دیدم ، ای کاش سکوت را بر لبانت می خواندم .
ای کاش غرور را در کلامت و عشق را با سفرت می فهمیدم .
ای کاش یادت قلمم را از نوشتن باز نمی داشت و کاغذ نامه هایم را خیس نمی کرد .
ای کاش نامت صدایم را نمی لرزاند و یادت غمگینم نمی کرد .
غمم شیرین و لبخندم تلخ است ، صدایم آرام و دلم طوفانی است ، فکرم آزاد و ذهنم مشغول ، بازوانم باز و آغوشم خالی است .

روزی نگاهت مرا از فرش تا عرش می برد ، از خشکی بیابان تا سبزی جنگل ، از زردی پاییز تا آبی دریا و عاقبت از عشق تا ابدیت .
ولی
تو دور شدی .... هر چه گام برداشتم تا احساست کنم دورتر شدی ، در پییت تا انتهای دشتها پا نهادم ، از عظمت کوهساران گذشتم و بر بیکران دریاها روان شدم ، و در انتها خود را تسلیم سکوت صحرا دیدم . در سرگردانی برهوت عشق همچون معجزه ای در برابرم نمایان شدی ، همچون فریادی بودی در سکوت صحرا ، با لبخندی آشنا سرسختی عشقم را تحسین کردی ولی ناگهان اشک در چشمانت حلقه زد و بر گونه هایت چکید .
چشمانت گویای رازی بود.... ولی قادر به درکش نبودم ، اشکهایت بر خاک بیابان سقوط می کرد ولی قادر به تسخیرش نبودم .
دلم لرزید ... پاهایم سست شد ... دستهایم بر صورتت لرزید و اشکهایت پاک شد ، ولی افسوس که آنگاه تصویرت سراب شد .

تو دیگر سراب شدی ......!

زانوانم بر زمین کوبید ، دستهایم بر خاک فرود آمد
قلبم بر سینه ام کوبید و اشکهایم بر جای اشکهایت فرود آمد
بر جای اشکهایمان گلی رویید و عشق بوجود آمد
باد بر گلبرگها کوبید و مشکلات پدید آمد
گل پرپر شد و جدایی به میان آمد .