آبی

نواي غم انگيزي است
چوپاني در صحرا مي نوازد
گله اي باد بر دورش در طوافند
دارد براي بادهايش ترانه مي سرايد
هر باد بر سرزميني سفر خواهد كرد
خواهد وزيد و ترانه اي را خواهد دميد
و تو آخرين ترانه اي بودي كه آن چوپان سرود
پس ني لبكش را بر تو بخشيد
و ترا با ترانه ات راهي سرزمين من كرد
تو آمدي و وزيدي
و من مسح آن بادي شدم كه با دستهاي مهربانش ني لبك خالقش را به هديه آورد
تو دميدي و رفتي .......
واكنون من مي نوازم وغزل غزل به يادت مي سرايم
همه شعرهايم براي توست
همه حرفهايم به ياد توست
اين ني لبك توحفه توست
و اين عشق خاطره توست .